Skip to main content

Sa Isang Iglap : Pag-amin (PART 1)

Hindi ko namalayan na iniisip na pala kita. Akala ko naaalala ko lang 'yung mga bagay na nangyari sakin sa isang buong araw. Akala ko normal lamang na maglaro ka sa imahinasyon ko dahil bahagi ka ng labing-dalawang oras ko sa kalsada. 

Nagtataka lang ako.

'Nung una, isang tipikal na araw lamang ang pagpasok sa opisina. Isang tipikal na oras lamang ang paghikab sa jeep ng dalawang oras. Isang tipikal na minuto lamang ang pagtambay sa cafeteria nang nag-iisa. Pero ngayon parang ang mga bahaging iyon ay hindi na mauulit kasi dumating ka.

Nagtataka lang ako.

Sanay akong mag-isa. Lahat ata ng bagay ginagawa ko ng walang tulong. Kumakain sa labas ng mag-isa, nagkakape sa labas ng mag-isa, bumibili ng libro mag-isa, tumatambay sa Happy Lemon ng mag-isa. Pero ngayon tinatanong ko sa sarili ko kung pwede ba kitang yayain minsan? Tambay naman tayo. 

Nagtataka lang ako.

Bago ka dumating, isa akong pribadong tao, misteryoso sa paningin ng iba. Lahat sinasarili ko, ayoko ng may nakakaalam, ayoko ng tsismosa at tsismoso. Ayoko ng maraming tanong kasi ayoko rin ng maraming sagot.

Nagtataka lang ako.

Pero ngayon, pinipilit kong maging bukas sa buhay ko... lalo na pagdating sayo. Pinipilit ko paunti-unti kasi alam kong magugustuhan mo. May mga oras na hindi ko nagagawa 'yung mga bagay na magpapasaya sayo, nakikita ko na lang may luha ka sa mga mata. Hindi ko alam kung dahil ba sa akin. Kasi kung ganoon, nasasaktan din ako.

Nagtataka lang ako.

Isang araw, nag-usap tayo na maghihintayan papasok sa opisina, nauna kang dumating ngunit hindi kita agad nakita sa kinatatayuan mo. Hinanap kita at nang makita ko ang tindig mo, napangiti ako, lumundag 'yung puso ko, kasi iyon ang unang pagkakataon na nakaramdam ako ng hindi ordinaryong saya. Hindi ko pa maipaliwanag dati kasi alam kong napakaaga pa para sabihin na isa iyong pagmamahal.

Nagtataka lang ako.

Pangalawang araw, ako naman ang nauna sa usapan natin. Nakatindig ako kung 'san kita lagi nakikita. Hinihintay kita. Makalipas ang ilang minuto nakita kita. Nagmamadali, tumatakbo paakyat sa footbridge kasi ang akala mo nandoon ako sa kabilang kalye. Sa puntong iyon, aaminin ko na hindi talaga kita tinawag. Pinagmasdan lang kita habang hingal na tumatakbo sa taas. Hindi ko lang sinabi sayo kasi nagulat ako sa ginawa mo. Napaisip tuloy ako kung ano ba ang mayroon sa akin? Hindi naman ako maganda, at hindi din mayaman. Napaluha ako sa sandaling iyon. Hindi ko lang pinahalata sayo.

Nagtataka lang ako.

Naulit nang naulit ang mga ginagawa mo na nakaka-catch ng atensyon ko. Hindi ko ba alam. Parang nakuha mo na ako mula nung tumakbo ka pataas ng footbridge. Doon siguro ito nagsimula. 

Nagtataka lang ako 

Comments

Popular posts from this blog

Life Today /vol. 2/

What am I thinking just about right now? As a prologue to this self-proclaimed novel, let me first describe this wondrous night of 28th where November is just about to lose its glorious turn in this year of the sheep. Well, the noises were really evident with entertaining voices that were overlapping in a series of changing channels; the night has been splashing icey rains since the weather station announced to has been monitoring a possible typhoon; the smell of freshly brewed coffee that was left intact under my nostrils as I was drinking it earlier before I got home; the frenzied emotion I have feeling as I finally kiss my bed goodnight after that long and tiring battle for eternal city traffic. So imagine how it was entirely engaging (or probably not) to put my thoughts into a thousand repeated letters which I can call my blog. And yeah that was one hell of an introduction! As I am clinging with the literal scenarios of my daily life, I have come to unde...

HOUSE BILL 5225 (VIOLATION KEPT HIDDEN)

Sometimes violation cannot be seen. We are restricted to label them as one because we are busy pushing ourselves to the waves of narrow-minded people. I fully remembered the day when I was walking alone inside a not so famous mall, scrubbing my shoulders to the full-length windows of different stores and making wishes that all of these clothes and shoes could be mine forever (fingers crossed!) while sipping my favorite nai cha (milk tea). After an hour of walking and wishing and sipping, I just suddenly felt a need for bathroom. I searched for one and when I am about to enter the comfort room (it is not for comfort, seriously), a guard or whatever you called it suddenly waved at me and said,  "Ma'am bayad po muna."  I felt the raged of blood inside my system and asked her,  "Ha? Bakit po may bayad? Diba po public toilet ito?"  And then she replied with uneasiness, "May bayad po five pesos, kung ayaw niyo po doon na lang kayo mag c-r...

Saving Santa

I wasn't able to post this during holiday seasons. Anyways, here it is.      Is Santa will finally come to town?      "You better watch out. You better not cry. You better not pout. I'm telling you why..." Most probably you had sung it with joyous laughter and nostalgic smiles thinking that Christmas has already giving massive excitement to everyone most especially when you have thought of spending it with the ones you truly loved. But not everyone has given this kind of opportunity. More often than not, Filipinos (including you) value practicality up to the point when you are ready to exchange series of most celebrated holidays to years of servitude away from your families. But moments later you have trouble remembering when the last live hugs and kisses you had with them were, considering that your mind has only been seeing portraits and virtual images of them for the longest period of time. Others call this a long-distance relation...